ให้มันรู้บ้างว่าผมลูกใคร

วันแรกที่ผมเกิดมา มีปัญหามากมายที่เกิดกับผม โลกภายนอกมันช่างไม่สุขสบายเหมือนในท้องแม่เลย ผมถูกบังคับ
ให้ดูดนมแม่ ต้องใช้คำว่าบังคับ เพราะผมไม่เคยดูดมาก่อน ในท้องแม่ผมหิวผมก็สามารถดูดกินน้ำคล่ำได้ทันที ซึ่งมัน
ก็คือฉี่ผมนั่นเอง แต่เมื่อผมหิวในโลกภายนอกแล้วไม่มีคำว่าทันที ผมต้องใช้ความพยายามอย่างมากในการดูดนมแม่ พวกผู้ใหญ่มักเข้าใจว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องธรรมชาติ ซึ่งไม่จริงเลย ผมต้องพบกับความลำบากมากมายกว่าจะได้น้ำนมแม่
อันประเสริฐมา อย่างไรก็ตามไม่ใช่ผมที่ลำบากเท่านั้น แม่เองก็น้ำตาไหลตลอดเวลาที่ให้นมผม จนถึงวันนี้ผมคือผู้ชาย
ที่ทำให้แม่ได้รับความเจ็บปวดมากที่สุดจากการดูดนม แม่ปวดร้าวไปทั่วรวมทั้งมีน้ำตาซึมออกมา ผมเองไม่เห็นหรอก
แต่รู้ได้ด้วยความรู้สึกที่แม่แสดงออกมา พ่อเองก็น้ำตาซึมด้วยสาเหตุว่า พ่อเคยทำให้แม่ร้องไห้ตอนวัยรุ่นด้วยการแสดง
อารมณ์ฉุนเฉียวใส่แม่ พ่อบอกแม่ว่าพ่อเข้าใจแล้วว่าเหตุการณ์ครั้งนั้นทำไมแม่ของพ่อถึงร้องไห้ พ่อพูดเท่านั้นแม่ก็
ปล่อยให้น้ำตาร่วงลงมาที่ตัวผม เพราะแม่เองก็เคยทำอย่างนั้นเช่นกัน

แต่ผมไม่รู้หรอกผมยังเด็ก ตัวเล็กแต่เสียงดัง เมื่อไม่ได้น้ำนมดั่งใจผมก็จะดูดๆ ยังไม่ได้อีกผมก็จะดูดๆเมื่อหมดแรงก็พัก
ร้องไห้บ้างสลับกันเพื่อบอกให้แม่รู้ว่าผมยังไม่ได้นมนะ ธรรมชาติช่างโหดร้ายเสียจริงๆ ผมซึ่งไม่ได้กินอะไรเลยเป็นเวลา
หลายนาทีก็หนักเอาการอยู่แล้ว นางพยาบาลก็ยังเอาผมไปแต่งตัว ทาครีม แล้วยังถ่ายรูปไว้ติดสมุดบันทึกการเกิด
พร้อมทั้งพิมพ์รอยเท้าผมอีก ทุกการเคลื่อนไหวล้วนทำให้ผมตกใจร้องไห้ทุกทีพ่อแสดงอาการออกมาให้เห็นว่า พ่อ
สงสารจับใจ พ่อคิดในใจว่าพ่อได้สร้างความทุกข์ให้ผมเสียแล้ว ต่อไปทุกข์ของผมก็จะมากขึ้นมากขึ้น อย่างไรก็ตามพ่อ
ก็ดีใจมากที่ผมครบ 32 และไม่มีตำหนิที่หน้าเกลียดใดๆ ที่จะส่งผลให้ผมมีปมด้อยในตอนโต จะมีก็แต่ตอนนี้ตัวเล็กมาก
แล้วก็มีขนทั่วตัว ซึ่งเป็นธรรมชาติของเด็กที่คลอดก่อนกำหนด แม่ยืนยันว่าหมอนับเวลาผิดไปหนึ่งเดือน

ดึกมากแล้วป้าจูนกลับไปแล้ว พรุ่งนี้จะมาเยี่ยมใหม่ ส่วนพ่อนั้น เนื่องจากค้างไม่ได้ก็จะรออยู่จนรถเมล์เที่ยวสุดท้าย แล้วพรุ่งนี้ก็จะกลับมาใหม่ ซึ่งนับแต่นี้ไป ผมและครอบครัวก็จะต้องทำความรู้จักกันให้มากขึ้นหล่ะ