อย่าทำผม

ปัญหาที่สามค ือเสียงผมยังแยกโทนเสียงไม่ได้ เป็นอะไรก็ร้องมันอย่างเดียว พ่อแม่ก็คิดแต่ว่าผมหิวอยู่เรื่อย เรื่องอย่างนี้มันช่วยไม่ได้ คืนนั้นผมกินอิ่มแต่ก็ยังร้องงอแง ก็เพราะว่าผ้าอ้อมสำเร็จรูปที่ใช้มันเต็มแล้ว ผมก็เฉอะแฉะเป็นธรรมดา ซึ่งนี่ก็คือปัญหาทั่วไปของเด็กๆ ผมยังร้องไห้อยู่ แม่พยายามให้ผมดูดนม
เพราะคิดว่าผมคงหิว แต่ที่จริงแล้วผมแฉะ คุณพยาบาลก็มาช่วยทำทุกวิถีทางให้ผมหยุดร้อง คนอัลบาเนีย
เตียงข้างๆ ก็รำคาญผลเต็มแก่แล้ว ในที่สุดทุกคนก็มองหน้ากันแล้ว อืมฉันว่าผ้าอ้อมสำเร็จรูปเต็มน่ะ
คุณพยาบาลก็จัดแจงไปเปลี่ยนให้เรียบร้อย ผมกลับมาสู่อ้อมอกแม่อีกครั้งด้วยรอยยิ้ม รอดไปอีกหนึ่งวัน

หลังจาก วันที่สองผ่านไปด้วยดี พวกเราก็ตั้งใจจะอยู่โรงพยาบาลอีกไม่กี่วัน ก็คงแค่วันอาทิตย์นั่นแหละ
แต่แล้วฝันของเราก็สลาย เมื่อพยาบาลพยายามรั้งครอบครัวเราอย่างเต็มที่ แต่โชคดีหน่อยที่เพื่อนข้าง
ห้องย้ายกลับบ้านไปแล้ว เหลือแต่แม่และผม ทำให้เราเรียนรู้ซึ่งกันและกันได้อย่างไม่ต้องเกรงใจใคร ผม
ถูกกล่าวหาว่าตัวเล็กกว่าปกติ ต้องอยู่บำรุงอีกหน่อยและน้ำหนักก็ลดลงเรื่อยๆ อย่างต่อเนื่อง ทั้งๆ ที่มัน
น้อยอยู่แล้ว พ่อกับแม่ได้สอบถามพี่จูนซึ่งไปถามยายหมอมาให้อีกที ก็ได้ความว่าโรงพยาบาลที่เยอรมัน
เนี่ยยากจน ก็เลยต้องกันคนไข้ไว้นานๆ จะได้เอาเงินจากประกันได้เยอะๆ ถ้าเตียงเต็มเค้าก็จะไล่เราออก
เองแหละ

อยู่ไปสองวันก็ยังไม่รู้สึกอะไรนะครับ พอขึ้นมันที่สามสี่ น้ำตาก็เริ่มซึมกันทั้งพ่อทั้งแม่ วันอาทิตย์ก็กลับ
ไม่ได้ อ้างว่าหมอไม่อยู่ วันจันทร์ก็กลับไม่ได้น้ำหนักตัวยังลดลงอยู่เรื่อยๆ เอาหล่ะวันอังคารกลับได้แน่
นอนหมอบอกแล้ว พ่ออุตส่าห์ไปนัดย่าเยอรมันไว้ซะดิบดี ก็กลับไม่ได้ถูกอ้างว่าตัวเหลือง (ซึ่งจริงๆ แล้ว
ระดับความเหลืองถ้าไม่เกิน 25 ก็ไม่เป็นอันตรายอันใด) ถึงตอนนี้มีสาวรัสเซียมานอนเป็นเพื่อนแม่ และ
ก็แนะนำแม่หลายอย่าง