กลับบ้าน

รถญี่ปุ่นคันโตที่ขับโดยย่าเยอรมันพาเราสามคนกลับสู่บ้านอันแสนสุขอีกครั้ง ก่อนจะได้กลับผมต้องแต่งตัว
อย่างรัดกุมมากๆ ก่อนจะถูกจับนอนลงในกระเป๋าแคบๆ ซึ่งในตอนนั้นก็ยังดูว่าใหญ่โตเกินไปสำหรับผม
กระเป๋าใบนี้พ่อกับแม่ได้ซื้อไว้ก่อนผมเกิดประมาณอาทิตย์กว่าๆ ถึงใบจะเล็กแต่ราคาก็สูงมากถึง 59 ยูโร ทั้งๆ ที่เป็นยี่ห้อธรรมดา ยี่ห้อนี้เป็นยี่ห้อยอดนิยมเพราะราคาถูกคุณภาพปานกลาง ซึ่งถ้าเป็นของที่ดีกว่านี้
หรือยี่ห้อที่คนมีเงินใช้กันก็จะราคาสูงขึ้นไปอีกเท่าตัว พูดถึงกระเป๋าใบนี้ พ่อและแม่ต้องใช้ความพยายาม
อย่างมากกว่าจะได้มันมา ไม่ว่าจะเข้าไปประมูล ebay หรือไปเดินหาตามร้านค้าทั่วไป กว่าจะได้ต้องใช้
เวลาหลายอาทิตย์ทีเดียว

การแต่งตัวเพื่อออกไปสู่โลกภายนอกของผมนั้น นอกจากกระเป๋าแล้ว ผมจะต้องมีหมวกที่ปิดหูได้และหนา
พอที่จะป้องกันผมจากความหนาวได้ เรื่องหมวกนี่ก็เป็นอีกปัญหาหนึ่งที่พ่อและแม่ต้องใช้ความพยายาม
มากกว่าปกติ เพราะว่าของสำหรับเด็กที่นี่ดูเหมือนทุกสิ่งทุกอย่างจะทำไว้เพื่อคนที่ตัวโตกว่าผมทั้งนั้น
ทั้งที่จริงๆ แล้วเด็กแรกเกิดทั่วโลกขนาดจะไม่ต่างกันมากนัก แต่ผมดันไปเกิดในกลุ่มตัวเล็กเอง ทำให้ไม่
ว่าจะเป็นหมวกใบที่แม่กับพ่อเลือกซื้อมา เสื้อผ้าชั้นใน ผ้าอ้อมสำเร็จรูป รวมไปถึงเสื้อกันหนาวชั้นนอก
ดูจะใหญ่โตเกินไปสำหรับผม เสื้อผ้าส่วนใหญ่ที่มีอยู่ตอนนั้นก็มีของย่ากับยายซึ่งส่งมาจากเมืองไทย
ที่ส่วนใหญ่นั้นใหญ่เิกินไปสำหรับผมจริงๆ สาเหตุก็เนื่องมากจากข้อจำกัดหลายๆ อย่าง เช่นเสื้อผ้าต้อง
หนา ทำให้ทางเลือกที่เมืองไทยมีไม่มากนัก เสื้อผ้าที่พอจะใส่ได้ก็จะเป็นของพี่ลูกครึ่งข้างบ้าน กับชุดที่
น้องๆ นักเรียนไทยไปซื้อต่อจากเพื่อนอีกที ชุดเหล่านี้เล็กพอที่จะใส่แนบเนื้อผม และหลายๆ ตัวก็เป็นชุด
เก่งเลยหล่ะ

การแต่งตัวออกจากบ้านของผมจะมีขั้นตอนที่ยุ่งยากดังนี้

1. ใส่ผ้าอ้อมสำเร็จรูป ใส่ชุดในที่เรียกกันว่า body
2. ใส่ชุดนอกซึ่งอาจจะเป็นชุดไม่มีแขน กรณีที่ body เป็นแขนยาว ชุดนอกนี้ถ้าจะให้ดีต้องเป็นชุด ที่มีถุงเท้าในตัว และมีกระดุมที่ขากับก้น เพื่อความสะดวกในการเปลี่ยนผ้าอ้อมสำเร็จรูป
   
3. ใส่ถุงมือ ที่หนาพอสมควร
   
4. ใส่เสื้อกันหนาวชั้นนอก
   
5. ใส่หมวก
   
6. ใส่กระเป๋า

กว่าจะเสร็จสำหรับพ่อแม่มือใหม่ก็กินเวลานานมากๆ ทั้งนี้เพราะว่าทุกครั้งที่ผมร้องเนื่องจากไม่สบายเนื้อ
สบายตัว หรือโดนขัดใจบังคับให้ยัดแขนใส่โน่นใส่นี่ พ่อแม่ก็จะหยุดด้วยความกลัวว่าคิดว่าผมจะเจ็บ ใส่ๆ
หยุดๆ กว่าจะเสร็จได้ก็กินเวลานานมาก ในครั้งแรกนี้เนื่องจากย่าเยอรมันรออยู่ (ต้องไปทำงานต่อ ทิ้งงาน
มารับผมทีเดียว ย่าใจดีกับผมากๆ) และชุดนอกที่พ่อซื้อให้นั้นใหญ่มากๆ ผลที่ได้จึงออกมาดังรูปข้างล่าง
รูปทางซ้ายคือตอนปกติ รูปทางขวามือคือพร้อมที่จะออกแล้ว

ช่วงแรกๆ นี้เสียงร้องของผมจะน่าสงสารมากจริงๆ นะ พ่อกับแม่จึงไม่ค่อยกล้าทำอะไรแรง ผิดกันกับคุณ
พยาบาลที่ทำผมแบบรุนแรงมากเลย นัยว่ายิ่งเร็วยิ่งทำให้ผมได้รับความเจ็บปวดน้อย