ปวดท้องแล้วร้องไห้

พ่อกับแม่นอนแล้ว แต่เจ้าปีศาจร้ายตัวนั้นยังไม่หลับ ตอนนี้มันเริ่มเคลื่อนไหวอีกครั้งหนึ่ง
นาฬิกาตอนนี้เข็มสั้นเข้าใกล้เลขสองเข้าไปทุกขณะ ผมอดตื่นเต้นไม่ได้กับการที่จะได้เจอ
มันอีก แน่นอนการต่อสู้กับมันครั้งนี้ผมต้องชนะโดยไม่ต้องการความช่วยเหลือใดๆ จาก
พ่อและแม่ บรรยากาศยามค่ำคืนที่เงียบสงบบวกกับกระแสลมเย็นที่เล็ดลอดเข้ามาจากนอก
หน้าต่างช่างเป็นใจกับการต่อสู้ที่ยิ่งใหญ่ครั้งนี้เสียจริงๆ

และแล้วเข็มยาวของนาฬิกาเรือนเดียวบนฝาผนังก็เคลื่อนตัวเข้าสู่เลขสิบสอง เจ้าปีศาจ
ร้ายไม่รอให้ผมตั้งตัว มันเริ่มพลิกตัวไปมาเป็นการเริ่มต้น ผมสะดุ้งเฮือกแต่ยังๆ ยังไม่มี
ความเจ็บปวดใดๆ เกิดขึ้นกับผม ผมจำต้องบิดตัวเพื่อให้อยู่ในท่าที่สบายและเตรียมพร้อม
เสมอ ยังมิทันที่ผมจะได้ตั้งท่า เจ้าปีศาจร้ายซึ่งเจนจัดในการต่อสู้ก็ไม่รีรอให้ผมตั้งท่า มัน
สบับหัวและหางซึ่งเต็มไปด้วยหนามแหลมหลายร้อยหลายพันเล่ม เป้าหมายคือท้องของ
ผม "แอะ แอะ" ผมทำได้ก็เพียงแต่ร้องเบาๆ ออกมาสองคำ พยายามสะกดกลั้นความเจ็บ
ปวดเพื่อไม่ให้มีเสียงร้องไปทำให้พ่อและแม่ตื่น ผมสบัดแขนขึ้นเหนือหัวสุดแรงเกิดครั้ง
แล้วครั้งเล่า แต่ป่วยกาลเจ้าสัตว์ร้ายมิเพียงแต่ไม่เป็นอะไร มันยังอาศัยช่องโหว่ของผม
ปล่อยหนามแหลมหลายร้อยหลายพันเล่มโจมตีท้องผมไม่หยุดหย่อน

"แว้ แว้ แว้ ... แว้ก แว้ก แว้ก" ไม่ไหวแล้ว พ่อแม่ช่วยด้วย น้ำตาลูกผู้ชายของผมไหลเ่อ่อ
ร่างกายสุดที่จะทนทานต่อไปไหวแล้ว มันทรมานเหลือเกิน

เสียงพ่อกับแม่คุยกัน ในขณะที่ผมยังคงดิ้นทุรนทุรายต่อไป พ่อจับผมคว่ำหน้าลงกับท่อน
แขนข้างซ้าย มือขวาก็ตบหลังผมเบาๆ สลับกับการบีบนวดที่ท้องผม เจ้าปีศาจดิ้นทุรน
ทุรายพร้อมกับกำลังที่ลดลงไปเรื่อยๆ จนในที่สุดมันก็หมดแรงและสงบนิ่งลง เป็นอันว่า
การต่อสู้ของผมกับมันในวันนี้จบลงที่พ่อผมเป็นผู้ชนะ